Auteur: Suzette

door Sanne (maart 2023)

Het is wat guur vandaag, maar er staan twee kinderen al een tijdje bij het rode kastje naast De Ark. Ze pakken er iets, leggen het dan toch weer terug. Ik loop er langs en vraag ze of ze weten wat het is. Ja, een kast met boeken, dat zien ze heus wel. Weten ze dan ook dat ze die boeken mee mogen nemen? Nou, daar hadden ze het net over. Of dat nou echt mocht…? Het staat er wel, maar het voelt gek om gewoon een boek te pakken en weg te lopen. Dus ik leg ze uit dat het toch de bedoeling is. Het is namelijk een kinderzwerfboekenkast, gestart door een paar buurtgenoten. Je mag er gewoon een boek van pakken, meenemen en lekker gaan lezen. Als je het boek uit hebt, weet je misschien wel iemand anders die het boek ook leuk zou vinden? Geef het gerust door. En terugzetten mag ook.

Sinds de start in het najaar van 2022 zijn er al zo’n 400 boeken gaan zwerven, heel leuk! Want boeken zijn er om gelezen te worden!

Heb je ook een kinderboek dat mag gaan zwerven? En ziet het er nog netjes uit? Niet ouder dan 15 jaar? Zet het er gerust bij in het kastje. En misschien zie je dan wel weer een ander leuk boek.

door Ingrid (december 2022)
De woningen van onze leefgemeenschap zijn mooie appartementen met woonkamers op het zuidwesten. Deze zuidkant van het appartement is volledig glas. Prachtig. Maar warm. Ontzettend warm in de zomer. Soms is het buiten (30°C) koeler dan binnen. Nu weet ik niet meer precies wanneer het begon, maar al vrij snel wilden wij toch wel graag zonneschermen. We hadden alles geprobeerd: donkere rolgordijnen, gehuurde airconditioners, handwaaiers, oude lakens over het balkon gespannen met touw en dan uiteindelijk maar gewoon de hele dag in je onderbroek op bed liggen. Nee, dat waren geen productieve zomers. Een paar jaar geleden hebben we dit bij de huurbaas aangekaart en er was wel wat mogelijk. Wat fijn! Nu zijn er verschillende redenen waarom het er de afgelopen 3 jaar niet van gekomen is. Ik weet zelf eigenlijk niet goed wat die redenen waren, maar het was allemaal vrij ingewikkeld.  

Tot het plots december 2022 was en in rap tempo het hele appartementencomplex door 3 sympathieke mannen voorzien werd van zonneschermen; zipscreens, luxaflex clip vensters, knikarmdingen, verzin het maar wij hebben het. Super de luxe. In de koninklijke kleur… oranje. Hartje winter, het begon al bijna te vriezen. Maar in de oranje gloed waan ik me toch alvast even in hartje zomer.

Manoah en Nyomi stellen zich voor in de buurtkrant. Geschreven door Lisa.

Nieuw in Leefgemeenschap Slotervaart: Manoah en Nyomi

Elk afscheid is ook een nieuw begin. In dit geval voor Manoah en Nyomi. Zij zijn, na het vertrek van Peter en Kristel, aangesloten bij Leefgemeenschap Slotervaart. Lisa stelde hen een paar vragen.

Kunnen jullie iets over jezelf vertellen
M. Ik woon al jaren in Amsterdam en studeer Social Work (Maatschappelijk Werk, red.) aan de Hogeschool van Amsterdam. Naast mijn studie werk ik met veel plezier in de zorg. Ik begeleid mensen met een licht verstandelijke beperking bij de dagelijkse uitdagingen, zoals een goede planning maken. Als ZZP’er ondersteun ik daarnaast een vrouw met een halfzijdige verlamming die 24 uur per dag zorg nodig heeft. Sinds m’n tienertijd ben ik betrokken bij de Hillsong kerk.
N. Tot m’n 18e woonde ik in Limburg, maar na een studie hier is Amsterdam wel echt m’n stekkie. Ik heb altijd al in de zorg gewerkt, ook naast m’n studie aan de Hogeschool voor Kunsten. De clienten waar ik mee werk hebben het syndroom van Down, of zijn ernstig autistisch. Het is een heel lieve groep. Vanaf januari ga ik in een grote musical spelen, die waarschijnlijk wel twee of drie jaar gaat draaien. Wat betreft kerkgang: m’n vader heeft zelf een kerk opgezet, dus ik ben er echt mee opgegroeid. In Amsterdam ging ik met Manoah mee, maar nu we net getrouwd zijn gaan we samen kijken waar we ons thuis voelen.

Waarom wilden jullie graag bij Leefgemeenschap Slotervaart aansluiten?
N. We houden van mensen en dit vinden we een heel leuk initiatief. Fijn om als buren tijd met elkaar door te brengen in plaats van dat iedereen langs elkaar heen leeft. En ook fijn om samen te leven met andere Christenen en natuurlijk met anderen, zo leer je van elkaar.
M. Ik heb nu al zin in alle goede gesprekken. Het vuil prikken vinden we ook een mooi initiatief. Ik dacht dat mensen misschien zouden denken dat ik een taakstraf heb ofzo, maar ik kreeg best veel complimenten. Zo voel je je nog meer bewust van je buurt en voel je je ook mede eigenaar. Mooi om bij te kunnen dragen aan meer verbinding in de buurt. Samen maak je er wat van.

Waar hebben jullie het meeste zin in?
We hebben heel veel zin in de buurtmaaltijden en ook om de leefgemeenschap zelf beter te leren. De seizoenstart was al supergezellig. Met een liedje en een quiz. Zo voelen we ons langzaam steeds meer onderdeel worden van de groep.

Het thema van deze buurtkrant is ‘Aan tafel’. Wat eten jullie graag?
N. We eten echt alles. Ik hou van Italiaans, zoals een broodje carpaccio, maar ook van Surinaams, zoals roti. En Manoahs vader maakt bij speciale familiebijeenkomsten heerlijk Indonesisch eten.
Mijn moeder maakt dan weer geweldige Surinaamse bruine bonenschotel met kip. Ook Manoah houdt van Indonesisch en Surinaams eten.

Hebben jullie nog een wens of boodschap voor de lezer?
We hebben heel veel zin om iedereen te ontmoeten. Dus maak vooral een praatje!

door Gerard (juli 2022)

door Kristel (juli 2022)

Afgelopen week appt een buurvrouw mij met de vraag of ik misschien iets kan met haar overgebleven emmer met blauwe textielverf. Het Kinderatelier loopt ten einde en dit is precíes wat ik nodig heb! Wat zullen de kinderen het leuk vinden om hun eigen t-shirt te ontwerpen!

Terwijl ik met een klotsende emmer achterop mijn fiets door de wijk loop, denk ik – wat ik al zo vaak gedacht heb- : ‘De buurt voorziet!’. En daarna schiet me ook meteen dat andere spreekwoord te binnen: ‘It takes a village to raise a child’. Je hebt de hulp van een dorp of een stadswijk nodig om je kinderen op te voeden. En blijkbaar werkt dat ook met zoiets als een Kinderatelier.

Bovenop de emmer ligt de houten pollepel waar het blauw is ingetrokken en ik kan er niets aan doen dat dit beeld nog meer herinneringen naar boven roert. Die ‘flow’, die ontstaat als mensen betrokken zijn op elkaar, heb ik zo vaak mogen ervaren in en rondom de Ark. Zucht! Zo is het nu dus met me gesteld in aanloop naar het afscheid… Een blauwe brei van weemoed en dankbaarheid klotsend in een emmer. Melodramatischer en treffender wordt de vergelijking niet. Nu gaan we ins blaue hinein naar Bretagne. Wat gaan we daar genieten! En wat gaan we iedereen missen! Maar ik heb een donkerblauw vermoeden dat wij allemaal wel weer onze weg zullen vinden.

door Suzette (juni 2022)

Iedere laatste zaterdag van de maand is het weer zo ver: onze prikactie. We verzamelen om 10:30 voor de Ark, pakken vuilniszakken, handschoenen en prikkers, en prikken zwerfafval in de buurt.

Het prikken roept vaak reacties op van omstanders. Zo prikte vanochtend mijn zoontje van 3 ook mee. Hij had geen prikstok bij zich (dat is nog te lastig), maar een stoffer en blik. Ieder sigarettenpeukje dat hij tegenkwam, werd opgeveegd en in de zak gedaan. Veel mensen die het zagen, glimlachten en maakten opmerkingen, zoals: “Jong geleerd, oud gedaan.” En: “Wat ben jij goed bezig zeg, aan jou moet iedereen een voorbeeld nemen.” Samuel glunderde en ging onverstoorbaar verder.

Een ander mooi moment vond plaats bij een bankje op het Sierplein. Mijn buurvrouw was daar aan het prikken en raakte aan de praat met een man die daar op het bankje zat. Ineens zag ze achter het bankje een briefje van 10 euro liggen, helemaal nat, maar nog wel heel. Zij dacht: ‘volgens mij kan deze man dat wel goed gebruiken’ en besloot het briefje aan de man te geven, die daar erg blij van werd. En daar werd mijn buurvrouw op haar beurt weer blij van… hoe leuk is dat. ‘Zaliger is het te geven dan te ontvangen,’ kwam in mij op toen ik dit verhaal hoorde.

Na een uurtje prikken, drinken we koffie met elkaar voor de kerk. Een gemoedelijk geniet-momentje, de kids spelen gezellig op het pleintje en ook hier komt er een buurtbewoner voorbij die even aanhaakt en een kopje meedrinkt.

Ik woon dan wel in de ‘grote stad’ Amsterdam, maar sinds ik hier in de Sierpleinbuurt woon, denk ik regelmatig: ‘het is hier ook net een dorp’. 

(Vanwege de zomervakantie, slaan we de prikactie in juli over en beginnen we weer op zaterdag 27 augustus. Van harte welkom!)

Hoe leuk is het om een (onverwacht) kado te krijgen? Je voelt je gezien, speciaal, in het zonnetje gezet…

Binnen de leefgemeenschap zijn er naast alleenstaanden ook een aantal moeders met jonge kinderen. Één van die moeders is Kristel. Toen zij ruim een jaar geleden beviel van haar dochter, werden ze overstelpt met kraamkado’s. 1 van die kado’s was een luiertaart…

En daar begon het verlangen. Om moeders in Slotervaart, met een klein sociaal netwerk, een luiertaart kado te doen bij de geboorte van een kind. Die moeders die een extra steuntje in de rug goed kunnen gebruiken. Die baat hebben bij een warm sociaal netwerk in hun buurt.

Samen met de lokale verloskundige praktijk hebben we al een aantal moeders blij kunnen maken. We zijn op zoek naar meer aanstaande moeders, wie kent er nog iemand?

door Sanne (maart 2022)