door Kristel (juli 2022)
Afgelopen week appt een buurvrouw mij met de vraag of ik misschien iets kan met haar overgebleven emmer met blauwe textielverf. Het Kinderatelier loopt ten einde en dit is precíes wat ik nodig heb! Wat zullen de kinderen het leuk vinden om hun eigen t-shirt te ontwerpen!
Terwijl ik met een klotsende emmer achterop mijn fiets door de wijk loop, denk ik – wat ik al zo vaak gedacht heb- : ‘De buurt voorziet!’. En daarna schiet me ook meteen dat andere spreekwoord te binnen: ‘It takes a village to raise a child’. Je hebt de hulp van een dorp of een stadswijk nodig om je kinderen op te voeden. En blijkbaar werkt dat ook met zoiets als een Kinderatelier.
Bovenop de emmer ligt de houten pollepel waar het blauw is ingetrokken en ik kan er niets aan doen dat dit beeld nog meer herinneringen naar boven roert. Die ‘flow’, die ontstaat als mensen betrokken zijn op elkaar, heb ik zo vaak mogen ervaren in en rondom de Ark. Zucht! Zo is het nu dus met me gesteld in aanloop naar het afscheid… Een blauwe brei van weemoed en dankbaarheid klotsend in een emmer. Melodramatischer en treffender wordt de vergelijking niet. Nu gaan we ins blaue hinein naar Bretagne. Wat gaan we daar genieten! En wat gaan we iedereen missen! Maar ik heb een donkerblauw vermoeden dat wij allemaal wel weer onze weg zullen vinden.